Twee dagen verder

Wat doe je wanneer je kunt kiezen tussen een albergue met zespersoonskamers met wiebelende stapelbedden waarvan er al vier zijn bezet door (naar later blijkt) schaamteloos snurkende mannen? Jij MOET boven slapen en er is geen trapje om in bed te klimmen. En er is geen ruimte om de spullen in je rugzak uit te stallen, dus je grabbelt op de tast en vindt niet wat je zoekt, en dan geef je het naar op...En dan loop je een dag later tegen een hotel aan, niet eens zoveel duurder, want je bent pelgrim en dus krijg je korting. Mooie tweepersoonskamers met douche en toilet. Wat doe je dan? Ik zal eerlijk zijn, wij kozen voor het hotel en niet voor de plaatselijke albergue. We hebben al genoeg afgezien bij het lopen - hoewel, het is wel zwaar maar vooral heel leuk. Gisteren moesten we wel diep gaan: 8.30 uur lopen, maar het landschap was prachtig. Op een verkeersbord langs een autoweg waar we langs liepen had iemand geschreven: "I never said it was easy!" Er zijn aardig wat mensen aan de wandel, maar die zie je onderweg niet. Je komt ze pas tegen in de etappeplaatsen: leuke dorpjes met aardige mensen en respectloze ooievaars die gigantische nesten bouwen op de torens van de kerken. We zijn, na een wandeling door een prachtig landschap met verspreid staande kurkeiken, waar de stilte alleen verstoord werd door zingende nachtegalen en de roep van de hop en de bijeneter, nu in El Real de la Jara. Morgen trekken we de Extremadura in en hopen na zes dagen Mérida te bereiken. Adios, Juan y Martín