Nabeschouwing

En nu is onze reis, onze camino, ten einde. Wat was het mooi, en wat was het zwaar. We hadden schitterend weer, maar bij temperaturen boven 25° kost het lopen veel energie. Portugal is bergachtiger dan we dachten, en de afstanden waren vaak meer dan 25 km. per dag. Onze voeten kregen het zwaar te verduren en ik ben nooit goed hersteld van mijn val op 4 mei. Er stonden meestal geen tekens op de route, en wanneer ze er waren, week onze route ervan af. De GPS-route op de telefoon was leidend, maar wie kijkt er constant op zijn telefoon? Je wilt genieten van de omgeving, daarom ben je hier, toch? Dus liepen we vaak fout. Door het intensieve gebruik van de telefoon liep de accu snel leeg en moest ik de laatste kilometers van de dagetappe altijd mijn powerbank erbij halen. Powerbank in de broekzak, telefoon in een andere, kabeltje dat ertussen bungelt: loopt niet lekker wanneer je moe bent. In Portugal heeft iedereen drie honden, dus in elk dorp word je bij binnenkomst en uitgaan oorverdovend toegeblaft. We liepen, tot we in Spanje waren, altijd alleen, en ook in de logementen zagen we geen andere pelgrims. Om al deze redenen raden we iedereen zéér sterk af om de Via Lusitana te lopen. Begin er niet aan!!! Tenzij je open staat voor schitterende vergezichten, parkachtige terreinen met kurkeiken, uitgestrekte graslanden, magnifieke loofbossen, heldere stroompjes, een uniek terrassenlandschap, schilderachtige dorpjes, Romeinse wegen, Romaanse kerken en kastelen, de geur van cistusrozen en vlierstruiken, de kleurenpracht van ongelooflijk veel bloemen, het klepperen van ooievaars, het jubelen van nachtegalen en wielewalen, de roep van de hop, en zo kan ik nog uren doorgaan. Ik heb meer dan 115 soorten vogels waargenomen! En wie hartelijke mensen wil ontmoeten, moet naar Portugal, waar de automobilisten veel te hard rijden, en bermen ontbreken. Maar ze zijn gul, die Portugezen: we kregen kersen, sinaasappels en bananen mee, en twee keer een biertje voor niks. En ze spreken hun talen, zolang het Portugees is, en praten je de oren van het hoofd.

In de laatste week van onze tocht ontmoetten we eindelijk andere pelgrims met wie we bevriend raakten. Daardoor kwam er een dimensie bij en beleefden we een feestelijk einde van onze tocht. Maar 1100 km. lang waren mijn broer Maarten en ik op elkaar aangewezen: we hadden geen andere keus. We moesten het samen zien te rooien En dat ging goed, nee, dat ging geweldig goed. We hebben elkaar er doorheen gesleept en ongelooflijk veel lol gehad.

En dan was er nog het blog. Ik had eigenlijk altijd te weinig tijd om te schrijven, en om foto's te selecteren, te bewerken en op te sturen. Je komt vaak laat aan, je bent moe, je hebt dorst, dus je drinkt een biertje in het eerste café dat je tegenkomt. Wij werden meesters in het herkennen van een kroeg op afstand. Dan ga je naar je onderkomen. Daar neem je de tijd voor een douche, want je bent bezweet, en je doet een wasje. En je gaat je voeten verzorgen. Dan ga je kijken waar je de volgende dag kunt slapen, en die slaapplaats reserveren. Kost allemaal tijd. Vervolgens ga je het stadje waar je bent, bezichtigen. En daarna ga je eten en naar bed. Vroeg, want je hebt je slaap hard nodig. Je hebt dus eigenlijk helemaal geen tijd voor het schrijven van een blog. En toch doe je het. Je zit urenlang te priegelen op het veel te kleine toetsenbord van je telefoon en tikt voortdurend verkeerde letters aan: verdomme, wéér een spelfout corrigeren. Waarom doe ik dit in godsnaam? Omdat ik onder woorden wil brengen wat Maarten en ik beleefden, maar vooral omdat er lezers zijn, jullie, die daarop reageerden. Die ons steunden en aanmoedigden om door te zetten. Wij wisten dat jullie met ons meeleefden. Dat heeft ons enorm geholpen. En als je dan ook nog leest dat velen van jullie hebben genoten van de verhalen en de foto's, nou, dan wil je wel bloggen!!!

Dus lieve lezers, duizendmaal dank voor jullie reacties!  😍

En daarmee wordt dit blog afgesloten.