We hebben ons boekje uit

De afgelopen dagen waren heel erg zwaar. Eigenlijk krijgen onze voeten te weinig rust. Maarten slaagt erin om telkens nieuwe blaren te kweken en ik heb de laatste dagen last van mijn grote tenen, en de blessure aan mijn rechterbeen is nog niet over. Ik leef op pijnstillers. Maar daar staat tegenover dat we door prachtige landschappen liepen en in onze onderkomens hartelijk ontvangen werden. Hoewel we voor de zekerheid steeds een kamer reserveren is dat eigenlijk niet nodig. Bijna altijd zijn we alleen, soms in grote gebouwen waarbij we ons afvragen hoe de mensen hiervan kunnen leven. Twee dagen geleden liepen we Portugal uit. Een gedenkwaardig moment. Portugal nam in stijl afscheid van ons. Op de laatste dag in dit prachtige land bereikten we het hoogste punt van onze tocht: 1270 m. en overnachtten we in een van de mooiste huizen bij een heel aardige mevrouw die voor ons kookte, omdat er geen restaurant was in het dorp. We liepen langs eikenbossen die eind mei(!) nog niet vol in blad stonden. Moet met de hoogte te maken hebben: 1200 +. En we moesten nog éën keer een stroompje doorwaden. Een passend afscheid. Een dag eerder bezochten we de ruïne van een oude abdij en zagen daar grote groene hagedissen. Zie foto's. Vlak vóór de grens met Spanje kruisten we een stuwmeer. Wij liepen keurig over de brug, maar een jonge reebok had besloten om het meer over te zwemmen. Alsof hij Maarten van der Weijden was. Zoiets zie je niet vaak, dus wij prezen ons gelukkig!  

Op de tocht door de bergen rook ik de geur van gluton, afkomstig van witte brem. Een aparte sensatie. Daar beleefden we nog angstige momenten toen we een reeks bijenkasten passeerden en in de aanvliegroute van de bijen terechtkwamen. Maarten moest een bij wegslaan uit zijn baard, en ik een uit mijn oor. 

En nu zijn we in Spanje. Ook niet verkeerd. Maar we hebben wel veel last van overstekend wild. Eergisteren twee reeën, en vanochtend een wild zwijn. We liepen door prachtige loofbossen met heel oude bomen die om een wortelkanaalbehandeling vroegen. Zie foto. 

In Celanova bezochten we een groot klooster en een héél oud preromaans kapelletje met moorse kenmerken. 

Gisteren liepen we weer eens helemaal verkeerd. We waren zomaar in China terechtgekomen, in de plaats Xixín, zie foto, en we moesten een heel stuk van de Zijderoute lopen voor we weer op het goede spoor waren. En toen beleefden we iets moois. We naderden een oud kerkje en hoorden klokken beieren. Toen we er waren zagen we een man op een stoel in de deuropening aan twee touwen trekken: de klokkenluider. Zie foto. Vermoedelijk een Fransman die hier is neergestreken nu hij in Parijs geen werk meer heeft...

En nu zijn we in Ourense, het eindpunt van de Via Lusitana. Het is van hieruit nog vier dagen lopen naar Santiago. Dus wij dansen samen de bostella, want dat rijmt zo mooi op Compostela. 

Vanaf nu wordt alles anders. We hebben het gele boekje uit. Ik zal niet langer navigeren met mijn telefoon, maar op gele pijlen. Wij zullen niet langer alleen zijn, want Ourense ligt aan de Camino Sanabres die veel belopen wordt. We zijn benieuwd!