Toeval?

Ervaren caministen zullen zich misschien niet verbazen, maar voor ons groentjes zit deze tocht werkelijk vol verrassingen. Na een afwisselende etappe strijken we neer op een terras en zetten ons aan het bier, en wie duiken er op, uit het niets: Vanessa en Nick! Vanessa hadden we meer dan veertien dagen niet gezien, en ook Nick was al lang uit beeld. Het weerzien was hartelijk. Vanessa vertelde over haar dwaaltocht bij het overlopende stuwmeer, en hoe ze na een lange break besloot om in Zamora de Camino weer te vervolgen. Nick liep één dag op ons achter, maar heeft ons weer ingehaald. We kunnen het goed met elkaar vinden. Maarten voelt zich als een vis in het water bij deze Engelssprekenden.
We zijn gisteren de hele dag samen opgetrokken. In de middag kwamen we aan in een dorpje dat volledig uitgestorven was. Niemand op straat, geen bar of restaurant, de winkel gesloten - en waar moesten we slapen? De moed zakte ons in de schoenen. Maar vóór hij de zolen had bereikt werden we gered door Barbara en Dieter, de mensen van de gestolen schoenen, die we steeds beter kennen. Zij brachten ons naar de albergue, waar zes mensen kunnen slapen. Met ons allen was de herberg dus vol. D & B gingen ook samen met ons eten kopen: brood, kaas, ham, tomaten - dat soort dingen. De winkel was eigenlijk gesloten, maar toen we op een bel drukten onderbrak een oude vrouw haar siësta en kwam in een blauwe kamerjas de winkel openen. En verder bleef het dorp uitgestorven.
We hebben met zijn zessen buiten gegeten. Het was erg gezellig. Dieter is een vrolijke man van 72 jaar die goed Engels spreekt. Barbara is minstens twintig jaar jonger, spreekt geen Engels en is toch bijzonder aardig.
En toen begon het te regenen, en moesten we naar binnen. In deze primitieve albergue staan alleen maar bedden, dus ieder koos zijn bed en viel onmiddellijk in slaap. Om 20 uur! Het was de tweede keer "op zaal," maar nu voelde het heel anders, want er waren geen vreemden bij.
Vandaag liepen we de hele dag door de regen. Dat lijkt erger dan het was. We konden het leed in vieren delen, en het landschap deed me erg denken aan de Hoge Venen in de Ardennen, waar het ook altijd regent. We hoopten in een bar te kunnen ontbijten, maar dat lukte pas na 8 km, in het derde dorp, in bar Jesus. De barman wist een klein stokbrood om te toveren in een grote schaal toastjes. Dat was een wonderbaarlijke broodvermigvuldiging, maar het verbaasde ons niet, gezien de naam van de bar. Het bleef maar regenen en daarom doken we na een uur lopen de eerste horecagelegenheid in die we tegenkwamen. Een schot in de roos. We hebben er héérlijk gastronomisch gegeten, voor een spotprijs. Daarna konden we de felle buien die ons de daaropvolgende uren teisterden, goed verdragen.
En toen ging het mis. We hadden getekend op slaapplaatsen in hostal la Ruta, maar dat was vol. Wat nu? De vieze abergue met bedwantsen was geen optie.... Maar toen werden twee reserveringen geannuleerd em kwamen er twee kamers vrij. Dus waren we wéér gered. Toeval?