Koud, maar zonnig

Ik blog achter de feiten aan! Ik heb gewoon geen tijd om alle gebeurtenissen en indrukken te boekstaven.
Laat ik het eerst maar eens over het weer hebben. Men spreekt over het Iberisch Schiereiland - nou, zet er maar een S voor. De laatste viif dagen was het ijzig koud. Toen we vanochtend gingen lopen was het 3 graden. Boven nul, dat wel, en de zon scheen volop, maar er stond een koude oostenwind die volgens ons uit de Russische steppen komt, ver achter de Dnjepr en de Wolga. Het duurde lang voor het warm werd.
De laatste dagen liepen we door een vlak landbouwgebied met grote graanvelden en hier en daar een koolzaadakker. Er waren geen bomen. En er waren veel minder vogels en bloemen. Het was daardoor een stuk saaier dan alle landschappen hiervoor. Maar we hadden er niet veel last van. Blik op oneindig en doorstappen. Het hielp, denk ik, ook dat we in parasangen liepen en bij elke grote plas "thalassa, thalassa!" riepen. Zo hielden we de moed erin. En er was altijd wel iets te beleven. Bijvoorbeeld rozemarijn in volle bloei en grauwe kiekendieven die laag over de velden schoren - pardon, scheerden. Je verleert je moederstaal als je zo lang van huis bent.
Hoe gaat dat lopen nou eigenlijk? Antwoord: steeds beter. Als je voeten aan de belasting gewend zijn, kun je het lang volhouden. We kunnen best drie uur lopen zonder te rusten. En lopen is een prachtige manier van je verplaatsen. Je denkt dat je langzaam gaat, maar toch ben je onmerkbaar een graanveld aan het passeren en zie je dat de vage witte vlek op de besneeuwde berg aan de horizon scherpe vormen gaat krijgen. Een stad die onbereikbaar ver weg lijkt
loop je drie uur later gewoon binnen. Zet simpelweg de ene voet voor de andere en het komt goed.
Maar dan moet je niet ineens zonder schoenen staan. Dat overkwam een Oostenrijks stel dat wij frequent treffen. Zij hadden hun schoenen om te luchten buiten tegen de gevel van een hostal gezet en even later waren ze weg. Gestolen!
Ze moesten noodgedwongen nieuwe schoenen kopen, maar de keus was zeer beperkt. Haar schoenen waren redelijk, maar hij liep, op werkschoenen met stalen neuzen (andere gab's nicht), zijn voeten finaal aan flarden. Toen zijn ze met de bus naar Salamanca gereisd. Daar konden zijn voeten herstellen. En om niet wéér gedonder te krijgen met nieuwe schoenen lopen ze nu verder op hun oude, ingelopen kloffies die ze uit Karinthië hebben laten overkomen. Dat typeert de echte pelgrim: die geeft niet op!
Twee dagen geleden waren we in Zamora. Was in Mérida alles Romeins, in Zamora is alles Romaans. Er zijn, vlak bij elkaar, wel tien Romaanse kerken en is een mooie Romaanse kathedraal. Er is ook een museum met een paar prachtige wandtapijten. Zie foto's. Er zijn ook veel Art Déco huizen. En het is een levendige stad. Er wordt in de avond druk geflaneerd.
Vandaag is een bijzonder dag. We zijn u in Granja de Moruela. Hier splitst de Camino zich. Je kunt vanaf hier naar het noorden lopen, naar Astorga, of naar het westen, via Ourense. Dat doen wij. Wordt vervolgd.