The road goes ever on and on...

Mijn broer heeft me voor het blog gezet: je gaat NU schrijven. Als je nog langer wacht heeft het geen zin meer. We strompelen toch al achter de feiten aan. Hij heeft gelijk. Oké, daar gaat ie. We hebben twee rustdagen opgenomen in Évora en nu zijn we dus bijna door onze jokers heen. Dat wordt oppassen! De eerste dag was een bewuste keuze, omdat Évora een mooie stad is met Monumenten en zo (zie photoos), de tweede rustdag werd afgedwongen door bijzonder slecht weer: de regen kwam met bakken uit de lucht. Geen nood: nu konden we onze e-readers weer eens gebruiken. Die wil je niet voor niets meesjouwen, toch!

De dag daarop moesten we flink aan de bak: meer dan 30 km. lopen. Het eerste deel van de etappe liepen we bij lichte regen over een autoweg, de EN 18. Dat is een grote weg, waarop alle mensen rijden die géén tol willen betalen voor de autosnelweg die ernaast ligt, maar wel net zo veel haast hebben - en dat zijn er veel. Als wandelaar sta je doorlopend doodsangsten uit. Auto's gaan zelfs inhalen op het punt waar jij loopt; waarom zouden ze wachten, ze hebben immers haast! En jij bent echt kwetsbaar: je loopt op de weg, op het randje, op de doorgetrokken streep. Ernaast, meer naar buiten, kan niet: daar is geen pad. Brrrr! 

Wij hebben 20 km, 5 uur dus, over deze weg gelopen, voor we eraf konden. Daarna konden we eindelijk het kurkeikenbos in en over een onverharde weg tussen de bloemen gaan lopen. Heerlijk, en daar werd ons weer eens duidelijk dat we over een Romeinsche Heirbaan liepen. Zo zagen wij een mijlpaal, en we struikelden bijna over het borstschild van een Romeinse dragonder (zie foto). Zou die man dat niet gemist hebben? Ik denk hij verdwaald was, want wij raakten ook de weg kwijt. Dat gaat heel gemakkelijk, als er nergens een teken is aangebracht. Dat maakt het navigeren lastig. Je kunt twee dingen doen: de tekst in het Duitse gidsje volgen, maar dat schiet niet op, of koersen op de rode GPS route op je telefoon. Dat doe ik dus, maar je wilt niet aldoor op je toestel kijken en dus gaat het wel eens mis. Dan volg je het Grote Spoor, terwijl je een onopvallende afslag had moeten nemen. Dat overkwam ons dus. De eerste keer dachten we slim te zijn en via een vers geploegde brandgang weer op de route te kunnen komen. FOUT! We liepen helemaal vast. Advies aan ieder die dit leest: ga niet improviseren en loop vooral nooit door een brandgang, het is killing voor je voeten. Uiteindelijk, na 36 km = 8 uur lopen, bereikten we ons doel: Évoramonte. Het laatste deel van de route voerde ons door een weiland met koeien en een stier, die ons gelukkig negeerde. 

In Évoramonte werden we hartelijk ontvangen door Vicky en Mitch uit de UK die hun hectische bestaan in Londen hadden verruild voor het Portugese platteland en een bouwval hadden omgetoverd in een design-appartement dat iedere liefhebber in vervoering zou brengen (zie fotoos). Daar lieten we ons vollopen met bier. Op zo'n plek wil je eigenlijk niet weg, dus vertrokken we veel te laat, om na 26 km. te eindigen in Estremoz.

De dag hierna was pittig, to put it mildly. De laatste 12 kms gingen over een rechte asfaltweg waar geen eind aan leek te komen. Zo saai! Maar wij stapten onverdroten voort (zie foto). Toen we Fronteira eindelijk hadden bereikt, tegen 19.00 uur, na wéér 26 km, kregen we het gebouw van de Bombeiros, de brandweermannen, waar we zouden overnachten, maar niet gevonden, en daarna konden we onterecht niet terecht in een sjiek restaurant en moesten we het doen met een sandwich en een ijsje, en bij de Bombeiros was de douche kapot en konden we de airco niet uitzetten. O, o, o, wat waren we zielig. Maar het kostte niks!

De dag erna kende weer andere hoogte- en dieptepunten. Het was, gelukkig, een korte etappe van plusminus 17 km. zodat we eindelijk eens vroeg in de middag konden neerstrijken in een soort kuuroord dat zijn beste tijd heeft gehad, maar zeer idyllisch gelegen is aan een stroompje tussen lommerrijk groen. Daar konden we eindelijk onze kleren eens wassen en onze arme voeten laten bijkomen in het stroompje (zie foto). Maar wat gebeurt er: een reusachtige kreeft komt geniepig op onze voeten af geslopen! Zie foto's - en huiver. Een pelgrim is toch nergens veilig! Gelukkig zag ik het monster nog net op tijd, anders hadden mijn broer en ik teenloos moeten verder lopen. 

En nu zijn we wéér een dag verder. Opgelucht dat we nog leven, na het hachelijke avontuur van gisteren, zijn we vanochtend zonder ontbijt gaan lopen door een prachtig landschap met kurkeiken en bloemen. In een dorpje halverwege werden we aangesproken door een jonge vrouw. Of we wat water wilden. Ja, eigenlijk wel. Of we even wilden zitten. Ja, eigenlijk wel. Binnen de kortste keren waren we druk in gesprek. Niet veel later kwam haar man aanrijden. Kom met ons mee naar de mirador, het hoogste punt van het dorp, het uitzicht is geweldig! Dat deden we natuurlijk. Deze mensen waren zo aardig, zo hartelijk! En we kennen hun namen niet eens....zie fotooooos