Klein drama
5 mei 2019 - Castelo Branco, Portugal
Een geval van domme pech: ik ben uitgegleden over de ronde vruchtjes (met harde pit, een soort knikkers) van een boom (zie foto). Ik kwam ongelukkig terecht en heb mijn rechterbeen gekneusd, net boven de enkel. Heel frustrerend. Ik ben nu onhandelbaar. Niemand in kilometers in de omtrek kan ontsnappen aan mijn razernij.
Het accident gebeurde gisteren, toen we Castelo Branco in liepen, aan het eind van een etappe van 35 km. De entree van een grote stad als Castelo Branco is mentaal altijd zwaar. Voor je op je bestemming bent, loop je steevast langs een weg met veel verkeer, dan door een eindeloos industrieterrein en saaie buitenwijken. Dat is nooit leuk. We hebben vanwege de zware etappe en het accident een rustdag ingelast.
Overigens is het niet alleen maar kommer en kwel. We waren gisteren al om 07.45 uur op pad, vanwege de lange etappe en ook omdat het erg warm zou worden. Na zo'n anderhalf uur lopen zagen we, heel dichtbij, plotseling twee vosjes op de weg voor ons. Ze waren heel jong, nauwelijks groter dan een poes, met een spits snuitje en een wit pluimpje aan de staart. Wat verderop was een grote vos aan het jagen in een weiland met hoog gras, met een ander jong. Toen hij ons zag ging hij er pijlsnel vandoor, en slaakte daarbij een kreet - dat hadden we nog nooit eerder gehoord.
Eergisteren zijn we de Taag overgestoken. We waren blij dat er een brug was, want doorwading was niet mogelijk. Daarvóór liepen we urenlang(!) door een gebied dat enkele jaren geleden geteisterd is door een enorme bosbrand. Hoewel de bodem weer overal bedekt is met gras en bloemen zijn de sporen van de brand nog overal duidelijk zichtbaar (zie foto).
Aan de noordkant van de Taag is het landschap anders. De kurkeiken verdwijnen uit beeld en we lopen steeds vaker door eucalyptusbossen. Ik heb een hekel aan die bomen. Een eucalyptus verliest zijn schors. Die komt in lange, dorre stroken op de grond te liggen. Heel rommelig. En er willen geen bloemen groeien in eucalyptusbossen. En je hoort er geen vogels. En eucalyptus is een rotwoord om te typen. Geef mij de kurkeiken maar! Die verliezen niet zelf hun schors, die worden geschorst. Niet levenslang, maar voor negen jaar. Dat is de tijd die de boom nodig heeft om een nieuwe dikke bast te kweken. Op de geschorste boom wordt een cijfer gekalkt. Een 8 betekent dat de boom in 2018 geschorst is. In 2027 vindt de volgende schorsing plaats - als de boom dan nog leeft. Want de kurkeik lijdt aan een dodelijke schimmelziekte. Dat is heel erg. Boeren verdienen veel geld aan de kurk en de kurkeik is een magnifieke boom om te zien.
En nu lig ik op bed, met mijn been omhoog. Ik heb zojuist een stukje gelopen, maar elke stap doet zeer...
Wij wensen je snel herstel en Maarten, nu zul jij toch Schwester Femke moeten zijn...
Hartelijke groet en veel medeleven van Barbara en Marijke
Dat kunnen ze in heel Europa hoor!!
Sterkte en succes! Voor jullie allebei! Want hier heb je samen last van.
En wat betreft je manke pootje, Arnica helpt heel goed tegen kneuzingen. En een goeie borrel ook zegt Patrique!
Kan er nog een extra rustdag genomen worden voor het been?
Veel groeten jullie vanuit een regenachtig Wenen, maar we worden ‘gered’ door de vele prachtige musea. Gaan vandaag voor Femke op zoek naar een bepaalde Joseph Roth kaart in het Joods historisch museum.
Marion Beijer