Kilometers en Mijlen
19 april 2016 - Mérida, Spanje
Vandaag een etappe van bijna 30 km. gelopen naar Valdesalor bij heerlijk zonnig weer. We kwamen langs een bejaardenhuis met aanpalende nachtclub. Een innovatief idee, vinden wiij. Een win-win situatie voor de bejaarde mannen. We liepen een groot stuk van het traject over een oude Romeinse weg, over een Romeinse brug en langs een Romeinse mijlpaal. Daarop besloten we geen kilometers maar te lopen, maar Romeins mijlen. Dat loopt heel anders. Een RM bedraagt 1478 meter en dan hoef je dus veel minder ver te lopen. We willen ook een keer parasangen gaan lopen en werst.
Het was vandaag wereldgierendag. Wij zagen veel vale gieren en zelfs enkele monniksgieren. Vale is een Spaans woord dat oké betekent, dus het zit wel goed met die beesten. Aan het eind werd het spannend. We wilden, in de woorden van Maarten, perse niet op zaal liggen en daarom zochten we een alternatief voor de albergue. We werden verwezen naar een casa rural, maar die kregen we niet gevonden. Inmiddels waren we met vier: een Iers meisje en een Welshman hadden zich bij ons gevoegd. We wilden al bijna doorlopen naar Cáceres, nog eens ruim 8 RM, maar uiteindelijk vonden we het huis. Pffff, dat was door het oog van de naald.
We zijn nu in Cáceres, de hoofdstad van de Extremadura. Het was vandaag maar een korte etappe, slechts 8 RM vanuit onze vorige halteplaats. De regen komt met bakken naar beneden. Op de weg hier naartoe stond de kraan gelukkig wat minder ver open, maar we zijn wel nat geworden. We verblijven in een pension op de Plaza Mayor in het hartje van de stad, een toplocatie (zie foto). We hebben dit geweldige onderkomen te danken aan een Italiaanse pelgrim. Toen we een hotel aan het plein wilden binnengaan, sprak deze man ons aan. Hij zei dat hij wat beters wist en bracht ons naar het pension. Een daad van grote menslievendheid. Zelf moest hij stoppen met het lopen van de Camino vanwege een blessure. Vóór we daar een gesprek over konden beginnen, was hij alweer verdwenen. De dame die het pension bestiert is uiterst behulpzaam. Ze informeerde ons ongevraagd over een overnachtingsprobleemmeteen op een van de komende etappes EN ze regelde voor mij een bezoek aan een Clinic Dental. Een stifttand was los gaan zitten. Ik ben behandeld door een jonge, mooie vrouwelijke tandarts. Dat maakte het voor mij wat minder spannend, maar eigenlijk ook wel weer heel spannend. Hoe zij met haar vaardige vingers de losse tand in het nieuwe cement in mijn kaak drukte...Ik vind het dus ook niet zo erg dat ik antibiotica moet slikken en een week geen alcohol mag drinken. Maarten heeft plechtig beloofd dat hij de wijn die ik niet mag drinken, voor zijn rekening neemt. Dat is nog eens solidair!
Tegen de avond hield de regen eindelijk op en konden we de oude stad verkennen. Prachtige kerken en paleizen uit de Romeinse, nee, pardon, uit middeleeuwen en renaissance.
Foto's volgen.
Het was vandaag wereldgierendag. Wij zagen veel vale gieren en zelfs enkele monniksgieren. Vale is een Spaans woord dat oké betekent, dus het zit wel goed met die beesten. Aan het eind werd het spannend. We wilden, in de woorden van Maarten, perse niet op zaal liggen en daarom zochten we een alternatief voor de albergue. We werden verwezen naar een casa rural, maar die kregen we niet gevonden. Inmiddels waren we met vier: een Iers meisje en een Welshman hadden zich bij ons gevoegd. We wilden al bijna doorlopen naar Cáceres, nog eens ruim 8 RM, maar uiteindelijk vonden we het huis. Pffff, dat was door het oog van de naald.
We zijn nu in Cáceres, de hoofdstad van de Extremadura. Het was vandaag maar een korte etappe, slechts 8 RM vanuit onze vorige halteplaats. De regen komt met bakken naar beneden. Op de weg hier naartoe stond de kraan gelukkig wat minder ver open, maar we zijn wel nat geworden. We verblijven in een pension op de Plaza Mayor in het hartje van de stad, een toplocatie (zie foto). We hebben dit geweldige onderkomen te danken aan een Italiaanse pelgrim. Toen we een hotel aan het plein wilden binnengaan, sprak deze man ons aan. Hij zei dat hij wat beters wist en bracht ons naar het pension. Een daad van grote menslievendheid. Zelf moest hij stoppen met het lopen van de Camino vanwege een blessure. Vóór we daar een gesprek over konden beginnen, was hij alweer verdwenen. De dame die het pension bestiert is uiterst behulpzaam. Ze informeerde ons ongevraagd over een overnachtingsprobleemmeteen op een van de komende etappes EN ze regelde voor mij een bezoek aan een Clinic Dental. Een stifttand was los gaan zitten. Ik ben behandeld door een jonge, mooie vrouwelijke tandarts. Dat maakte het voor mij wat minder spannend, maar eigenlijk ook wel weer heel spannend. Hoe zij met haar vaardige vingers de losse tand in het nieuwe cement in mijn kaak drukte...Ik vind het dus ook niet zo erg dat ik antibiotica moet slikken en een week geen alcohol mag drinken. Maarten heeft plechtig beloofd dat hij de wijn die ik niet mag drinken, voor zijn rekening neemt. Dat is nog eens solidair!
Tegen de avond hield de regen eindelijk op en konden we de oude stad verkennen. Prachtige kerken en paleizen uit de Romeinse, nee, pardon, uit middeleeuwen en renaissance.
Foto's volgen.
Misschien is sfeer-technish de combinatie van alcohol en antibiotica juist een hele goede?
Oom mag wel wat meer lachen op de foto's, anders kan er verwarring ontstaan over wie van jullie er tandpijn heeft. Groet & even doorbijten nog.
Ik reageer waarschijnlijk voorlopig niet meer, want overmorgen vertrekken wij voor bijna 5 weken naar South West USA voor een camperreis. En nee ik hou geen reislog of - blog bij.
Succes met de verdere tocht!