Avontuur!

Wat kunnen Spanjaarden verschrikkelijk hard praten. Ik probeer mijn gedachten te ordenen, maar dat lukt amper. Gelukkig zijn ze bijna allemaal heel aardig, dus dat vergoedt veel. Behalve het meisje in de supermarkt waar we vanochtend brood en kaas kochten voor onderweg: dat was chagrijnig.
We hadden na Cáceres een korte etappe van iets meer dan 10 km. De lucht werd steeds donkerder en toen we tegen de middag aankwamen in de albergue begon het te regenen. En dat bleef het doen, tot in de vroege avond. En het was koud. En de herberg was vol. En het motel waar we door een aardige man met de auto naartoe gebracht werden, was vreselijk. Ik heb zelden zo'n verlopen tent gezien. Over de kamer hoor je mij niet klagen, maar een deel van het erf lag vol met nat sloophout, alles kriskras door elkaar, het plaveisel van het terras was kapot, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Alles was in verval en dan raak je zelf ook in zo'n staat. We waren blij dat we er weg konden om te beginnen aan een dagtocht van 33 km. naar Cañaveral door een verlaten landschap. Daarom moet je hier ook zo'n grote afstanden lopen: de pleisterplaatsen liggen heel ver uit elkaar. Ik vind dat een van de charmes van Spanje: het is zo leeg. Charme twee: je kunt heel ver kijken (en dan zie je nog beter hoe leeg het is).
De tocht naar Cañaveral was mooi maar werd een beetje bedorven door de aanleg van de HSL van Madrid naar Portugal. Daardoor moesten we lange tijd op de N-630 lopen. Die werd als racebaan beschouwd door veel motorrijders die in groepjes met brullende motoren langsstoven. Ze joegen ons de stuipen op het lijf. Die HSL is ook een echte uitzichtbederver. Van charme twee bleef niets over.
In Cañaveral (wat is dat toch een mooie plaatsnaam) logeerden we in een piepklein huisje, samen met Marc. Die komt uit Gibraltar. Hij is bezig met een groot project: hij wandelt via Santiago naar Jeruzalem. Hij gaf ons goede tips en reserveerde een kamer in de volgende plaats.
De volgende dag liepen we 35 km. naar Galisteo, een leuk stadje dat helemaal ommuurd is en ook al zo'n mooie naam heeft (laat ik daar maar over ophouden: alle Spaanse plaatsnamen zijn mooi). We liepen alweer door een prachtig landschap met alweer prachtige vogels en alweer prachtige bloemen. Als het aardsparadijs ergens gelegen heeft, dan was het in dit deel van Spanje, en dan in de lente. We liepen alleen. Dat gebeurt eigenlijk steeds vaker, dat je niemand voor en achter je ziet. Het enige minpuntje op deze mooie, redelijk zonnige dag waren de plassen die hier en daar het lopen bemoeilijkten. Na uren lopen passeerden we een klein stuwmeer waarvan de dam overliep. Een mooi gezicht! 10 minuten later stonden we voor een snelstromend riviertje dat je niet kon oversteken: het water dat uit het stuwmeer kwam! Het was gevaarlijk als je het niet goed aanpakte. Wat nu? Toen verscheen Marc, als door God gezonden. Hij ging ons voor, peilde de diepte en de kracht van de stroom, en hielp ons als een Christoffel naar de overkant. Later hoorden we dat de meeste pelgrims 4 km. teruggelopen zijn naar een punt waar je een andere richting kon inslaan. Een Italiaanse dame waagde de oversteek, maar verloor haar evenwicht en kon met moeite gered worden door reisgenoten.
Door dit avontuur verloren we veel tijd, maar toen we in Galisteo aankwamen, kwamen we een wandelend echtpaar tegen, waarschijnlijk ook door God gezonden, want het stel sprak Nederlands en wees ons de weg naar het hostal. Ze hadden meer dan 25 jaar in....Eindhoven gewoond waar hij bij...Philips gewerkt had.
Gisteren moesten we ook flink aan de bak. De zon scheen, de natuur was wederom paradijselijk, we hoorden nachtegalen en wielewalen zingen, maar o wat was het nat. We zijn ruim 11 uur in touw geweest, en dat kwam vooral door het tijdverlies vanwege de modderige paadjes waar je aan de zijkant over het gras langs wilt lopen (lukt niet, daar is het net zo nat). En dan waren er de stroompjes, nee, beekjes, nee, rivieren die we over moesten steken. Soms lagen er prachtige stapstenen, maar dan wel ver onder water. Die oversteken waren onze Teva-momenten. Schoenen en sokken uit en op blote voeten in Teva-sandalen door het water. De laatste 4 km. hebben we op natte blote voeten met riviergruis in natte Teva's ook het (modder)pad gevolgd. Slecht voor de voeten (meer kans op blaren), maar er kwam nog een Rijn, een Donau en een Wolga en schoenen wisselen kost zoveel tijd. Het ging regenen (een bui, maar toch), en toen de zon weer scheen gleed Maarten uit en zat onder de modder en de zool van en mijner Teva's liet los en het werd steeds later en we waren helemaal alleen - maar toen we eindelijk een weg kruisten stopte er een busje. "Zijn jullie op weg naar het hostal?" "Ja.' 'Stap dan maar in." En zo hadden we weer een leuke dag!
En nu zitten we in een fijn hostal in Baños de Montemayor na een tocht van 20 km. We hebben vandaag geen risico genomen en zijn een beetje van de route afgeweken: we hebben de asfaltweg gevolgd op plaatsen waar we eigenlijk door de natuur hadden moeten lopen. Ik hoop dat de lezer ons dat vergeeft.