Het was weer heel leuk!
11 Mei. En toen werd alles anders. Gisteren was de eerste rotdag, maar dan ook een hele echte.
Ten eerste ben ik mijn camera kwijtgeraakt. Ik heb laten opbellen naar laatste hostal, waar hij MOET liggen, maar daar is niets gevonden (zeggen ze, maar ik vertrouw de mensen daar voor geen meter, want we hadden bij het vertrek ruzie over de rekening). En nu moet ik leren om hiermee te leven, maar dat gaat me slecht af. Het was geen duur toestel en ik heb veel foto's met mijn telefoon gemaakt, en dan zijn er ook nog Maartens foto's, maar het doet pijn.
Ten tweede heeft het vandaag weer veel geregend. Ten derde liepen we het grootste deel van de tocht door een landschap dat was bedorven door gigantische afgravingen: overal bergen grind en keien. Heeft waarschijnlijk te maken met de aanleg van een HSL.
Ten derde konden we geen onderdak vinden in A Gudiña. De hotels worden bezet door arbeiders van de HSL. Toen zijn we door een taxi terug gebracht naar een hostal waar we al aan voorbij gelopen waren. 7 km TERUG, wat was dat erg!
Ten vierde hebben wij beiden zéér slecht geslapen.
En dan moesten we ook nog afscheid nemen van Nick.
Nick begint in tijdnood te komen, en heeft er al 1000 km opzitten (hij is gestart in Granada).
12 Mei. Nu zijn we nog maar met zijn drieën, Vanessa, Maarten, en ik. De weersvooruitzichten waren niet goed, en jawel, we hebben weer heel wat regen over ons heen gekregen. Maar we hebben vandaag weer op de echte Camino gelopen!!! Een verademing, na het asfaltstampen op de saaie N-525. En we hebben fijn mogen klimmen en dalen. Er was 20 km lang nergens horeca, dus zijn we maar ergens op een boomstam gaan zitten, en hebben, met de regen in de rug, genoten van droge koekjes en geplette croissants en water uit de veldfles. En we hebben een selfie gemaakt waarop we heel vrolijk kijken, want dat hoort zo. Maar daarna kwam er zowaar wat ruimte voor de zon en het landschap werd alsmaar mooier. We leefden weer helemaal op. Waarom stoppen na 20 km? Kom op, we gooien er nog eens 15 tegenaan! Het landschap werd nog mooier, we kwamen door schilderachtige dorpjes, de honden blaften vrolijk (er zijn héél veel honden in Spanje), en als de gehuchten niet ontvolkt waren zouden de dorpsschonen ons ongetwijfeld bloemen hebben toegeworpen. Maar het begon weer te regenen en de casa rural was vol en we waren verplicht om op zaal te slapen in de albergue die weliswaar 1 km verderop lag, maar waar het inchecken niet meer dan een halfuur in beslag nam. Dus je hoort ons niet zeuren. En we hebben 's avonds heerlijk gegeten.
Ten eerste ben ik mijn camera kwijtgeraakt. Ik heb laten opbellen naar laatste hostal, waar hij MOET liggen, maar daar is niets gevonden (zeggen ze, maar ik vertrouw de mensen daar voor geen meter, want we hadden bij het vertrek ruzie over de rekening). En nu moet ik leren om hiermee te leven, maar dat gaat me slecht af. Het was geen duur toestel en ik heb veel foto's met mijn telefoon gemaakt, en dan zijn er ook nog Maartens foto's, maar het doet pijn.
Ten tweede heeft het vandaag weer veel geregend. Ten derde liepen we het grootste deel van de tocht door een landschap dat was bedorven door gigantische afgravingen: overal bergen grind en keien. Heeft waarschijnlijk te maken met de aanleg van een HSL.
Ten derde konden we geen onderdak vinden in A Gudiña. De hotels worden bezet door arbeiders van de HSL. Toen zijn we door een taxi terug gebracht naar een hostal waar we al aan voorbij gelopen waren. 7 km TERUG, wat was dat erg!
Ten vierde hebben wij beiden zéér slecht geslapen.
En dan moesten we ook nog afscheid nemen van Nick.
Nick begint in tijdnood te komen, en heeft er al 1000 km opzitten (hij is gestart in Granada).
12 Mei. Nu zijn we nog maar met zijn drieën, Vanessa, Maarten, en ik. De weersvooruitzichten waren niet goed, en jawel, we hebben weer heel wat regen over ons heen gekregen. Maar we hebben vandaag weer op de echte Camino gelopen!!! Een verademing, na het asfaltstampen op de saaie N-525. En we hebben fijn mogen klimmen en dalen. Er was 20 km lang nergens horeca, dus zijn we maar ergens op een boomstam gaan zitten, en hebben, met de regen in de rug, genoten van droge koekjes en geplette croissants en water uit de veldfles. En we hebben een selfie gemaakt waarop we heel vrolijk kijken, want dat hoort zo. Maar daarna kwam er zowaar wat ruimte voor de zon en het landschap werd alsmaar mooier. We leefden weer helemaal op. Waarom stoppen na 20 km? Kom op, we gooien er nog eens 15 tegenaan! Het landschap werd nog mooier, we kwamen door schilderachtige dorpjes, de honden blaften vrolijk (er zijn héél veel honden in Spanje), en als de gehuchten niet ontvolkt waren zouden de dorpsschonen ons ongetwijfeld bloemen hebben toegeworpen. Maar het begon weer te regenen en de casa rural was vol en we waren verplicht om op zaal te slapen in de albergue die weliswaar 1 km verderop lag, maar waar het inchecken niet meer dan een halfuur in beslag nam. Dus je hoort ons niet zeuren. En we hebben 's avonds heerlijk gegeten.
Jan ik heb een dringend verzoek aan Vanessa en Maarten: zou je hen willen vragen om jou, namens Jochen en mij, 68 kussen te geven. Graag zoals zo'n Delfts blauw, oer Hollands kussend boertje en boerinnetje, maar dan met jouw hoofd ertussenin. Liefst midden op een dorpsplein.(misschien komen dan ook nog die bloemenmeisjes...)
We heffen vanavond het glas op je/ jullie, reken maar!
Veel liefs van ons, José
Het mooiste cadeau, dat ik je kan toewenden, is ZON .
De regen en de kou is nu hier in Nederland, tijdens de pinksterdagen, dus laten we hopen dat dat wegblijft uit Spanje.
Groet van Koos en Daatje
Ben heel erg onder de indruk van jullie doorzettingsvermogen!!
En wens jullie veel sterkte met de laatste loodjes, groet Claudia
Lieve groet, en hoop op zon, gewenst.