Niets te beleven

Er valt hier niets te beleven en toch maken wij veel mee. Vanochtend scheen de zon weer. Mooi, na de regen van gisteren. Wij ontwaakten met het geluid van klepperende ooievaars die nesten hebben gebouwd in de eucalyptusbomen naast de casa rural waar wij overnachtten. We hebben daar vervolgens vorstelijk ontbeten (zie foto) en een selfie gemaakt met de hond des huizes (zie foto) en fitnessoefeningen gedaan (zie foto). Toen we op weg gingen naar Beja begonnen al snel om ons heen buien te ontstaan en daarom trokken we de regenjas maar vast aan. We liepen door een gebied met grootschalige landbouw: uitgestrekte akkers met rogge en enorme olijfgaarden. Daar zagen we wel vier grauwe kiekendieven en overal hoorden we kwartels. Het werd steeds donkerder, de wind trok aan en de temperatuur kelderde. En het begon te onweren. Maar de buien bleven achter en opzij van ons hangen. Dus hadden we onze regenjassen voor niets aan getrokken! Hebben wij weer: altijd pech. En het ergste moest nog komen: de grond waarop we liepen was vochtig en ging aan onze schoenen koeken in steeds grotere plakken. Ongelooflijk hoe zwaar dat is: je loopt met lood in schoenen! (zie foto). Dat ging zo kilometers lang. Toen zagen we Beja liggen en in de haast om dit mooie stadje te bereiken, ging ik zwaar in de fout. Ik dacht een stukje van de route te kunnen afsnijden, maar het pad liep dood. Wat nu? Langs de rand van een korenveld, en toen een dijkje op dat uitkwam op een spoorbaan. Aan de overkant lag Beja, maar er stond een hek tussen ons en de stad. Dan maar het spoor op in de richting van een weg. Helaas, de weg ging over het spoor heen. Met veel moeite, ik zou bijna zeggen met gevaar voor eigen leven, konden we omhoog klauteren en het viaduct bereiken. Pff, wat een avontuur.....(zie foto)