Afgelegen dorpjes, regen en ongemak

Gisteren bereikten we na 22 km. het plaatsje Amendoeira da Serra. Daar hebben we ons aangemeld in de kroeg cq dorpshuis bij een wat norse mevrouw die uitsluitend Portugees sprak. Zij wees ons de weg naar het dormitorium voor de pelgrims: twee ruimtes met in totaal acht stapelbedden en prima sanitair. Wij waren de enige gasten. In het dorpshuis, waar een oude man in een rolstoel TV zit te kijken, heeft de toch niet zo norse mevrouw vervolgens voor ons een maaltijd bereid: vette jus met aardappelen en stoofvlees en een salade met veel zout. We eten in de feestzaal, tevens opslag, met gestapelde stoelen, een tafelvoetbalspel, een diepvrieskist en geluidsboxen. Terwijl wij zitten te eten komen er allerlei dorpsbewoners binnen. Iedere nieuwkomer begroet de oude man in de rolstoel. Een vrouw geeft hem liefdevol te eten en wij zien hoe drie dames hem met zorg inpakken in warme kleding vóór hij met zijn scootmobiel vertrekt. Over gemeenschapszin gesproken! De grote wereld komt niet binnen in dit afgelegen dorp, maar de mensen hebben genoeg aan elkaar. Het is ook wel passend dat hier geen WiFi is en het internet niet werkt. Vanochtend kregen we van de absoluut niet norse, maar heel hartelijke mevrouw twee reusachtige sinaasappelen mee voor onderweg.

Na zes heerlijk zonnige dagen is het weer omgeslagen. Zware bewolking en in de middag urenlang regen. Dat leidde tot problemen. Ik had mijn telefoon weggestoken in een krappe jaszak. Kennelijk had hij een beetje klem gezeten, want ineens werden allerlei apps geactiveerd. Ik was plotseling zomaar iemand onbedoeld aan het opbellen, en ook klonk er spontaan muziek uit mijn jaszak. Ja, als er 7 apps open staan is de accu gauw leeg - en dat mag niet, want we lopen een route die is ingeprogrammeerd op de telefoon. Er staan nergens pijlen of verfstrepen, dus het navigeren is lastig en de telefoon is daarbij onmisbaar. Maar omdat mijn telefoon klem zat, sprong hij zodanig op tilt dat ik de hele route kwijt was. Leuk! Niet lang nadat dit Grote Probleem opspeelde bereikten we Vale de Russins, een heel klein gehucht, waar we voor de regen konden schuilen in het winkeltje annex café van Dona Liseté Maria Ramos. We hadden er toen al 12 km. opzitten EN een riviertje doorwaad. En geen mens gezien. En trouwens ook niet één boerderij of woonhuis. Dona Ramos zag dat Maarten vanwege de kou zijn handen wreef en haalde onmiddellijk een electrisch straalkacheltje tevoorschijn. We hebben een uur genoten van haar gastvrijheid en ons tegoed gedaan aan bier, wijn en chips. Ik heb daar ook de navigatie op mijn telefoon weer een beetje aan de praat gekregen, maar het is nog niet zoals het hoort te zijn. Ik zal er morgen werk van maken. Nu houd ik het voor gezien, na 29 km. in 6,5 uur lopen....