Afscheid

20 mei. Nog één dag voor we vertrekken. Het hele gezelschap is uiteengevallen. Nick vliegt vandaag naar York, en Vanessa is vanochtend per bus afgereisd naar Muxía, een aardig plaatsje aan de prachtige kust van Galicië. Ik ken het, want ik was er enkele uren geleden. Ik nam deel aan een excursie naar een aantal kustplaatsjes. Maarten is in Santiago gebleven. Dus zijn ook wij opgesplitst. Dat voelt vreemd aan: wij waren bijna zeven weken onafscheidelijk. Toch is het wel goed om nu al even alleen te zijn, om te proeven hoe dat is. Want morgen, op Schiphol, komt aan ons verbond een einde. Dan scheiden zich onze wegen en pakken we ons eigen leven weer op.
Ik ben een beetje verdrietig. Morgen is het echt allemaal voorbij, de lange tocht van ruim anderhalve maand door een prachtig landschap dat voortdurend veranderde. Morgen laten we ze achter ons, de vogels, de bloemen, de regen, de kou, de zon, de mooie steden...Vanaf morgen resten ons alleen nog herinneringen aan ontmoetingen met zoveel verschillende mensen: voorbijgangers die ons vriendelijk groetten, aardige mensen die ons de weg wezen wanneer we fout dreigden te lopen, vriendelijk personeel in cafés en hotels - en vooral de ontmoetingen met onze medelopers, met de pelgrims die met ons optrokken, voor kortere of langere tijd.  
Het afscheid van onze vrienden Nick en Vanessa viel ons zwaar. Met Vanessa waren we vijftien dagen samen! Gisteren hebben onze vriendschap in stijl gevierd. We begonnen met een fors glas bier. Vervolgens hebben we twee flessen rode wijn soldaat gemaakt, en daarna dronken we nog een whisky en een Baileys. Zo doe je dat wanneer je afscheid neemt van een Welshman en een Ierse.
Nu is het avond en zijn Maarten en ik weer bij elkaar. We hebben heerlijk gegeten, buiten, op een terrasje (hoe lang was het ook alweer niet geleden dat we dat voor het laatst deden?). We gaan zo dadelijk al wat spullen in de rugzak doen. Dan hebben we morgen wat meer tijd.